Papillon

Spaniel kontynentalny miniaturowy

Historia

Spaniel kontynentalny miniaturowy Papillon to mały pies ozdobny, który jest w znany w Europie od co najmniej XVI wieku. Stał się inspiracją dla słynnego włoskiego malarza renesansowego Tycjana i często umieszczany był na jego obrazach. W czasach nowożytnych Papillon cieszył się dużą popularnością, wielu przedstawicieli rasy mieszkało na dworach królewskich we Francji i Hiszpanii. W okresie Rewolucji Francuskiej liczebność populacji znacznie się zmniejszyła.

Współczesny Spaniel kontynentalny miniaturowy Papillon wywodzi się prawdopodobnie z linii phalene. Odmienne nazwy stanowią wynikową różnic w wyglądzie. ‘Papillon’ w języku francuskim oznacza ‘motyla’; uszy psów są sterczące i wysoko osadzone przypominające w znacznym stopniu skrzydła motyla. Między oczami występuje biała strzałka, która ma uosabiać tułów motyla, a uszy to skrzydła. Nazwa ‘phalene’, wywodząca się z języka francuskiego, oznacza ‘ćmę’. Psy tej odmiany mają nieco przyklapnięte i zwisające uszy, przypominające nieco skrzydła śpiącej ćmy. Ścisły wzorzec phalene powstał w 1937 roku, natomiast papillona w 1934 roku.

Wygląd

Pies Papillon to mały, luksusowy, ozdobny spaniel, o harmonijniej budowie ciała i długiej szacie. Głowa psa jest proporcjonalna do tułowia i proporcjonalnie lżejsza i krótsza niż u spanieli dużych i średnich. Czaszka niezbyt zaokrąglona ani z profilu, ani z przodu. Widoczny delikatny zarys bruzdy czołowej. Kufa krótsza niż czaszka, delikatna, zwężająca się i niezbyt wklęsła na bokach. Nie powinna być zadarta ku górze. Prosty grzbiet nosa połączony z czaszką wyraźnym wgłębieniem. Wgłębienie mniej widocznie u cięższych psów. Nos mały, czarny i okrągły, lekko spłaszczony na szczycie. Wargi mocno pigmentowane, cienkie i suche. Zęby dość mocne ustawione w zgryzie normalnym. Oczy dosyć duże, szeroko rozwarte, o migdałowatym kształcie, niewypukłe.

Uszy dość delikatne; chrząstka nie może mieć zbyt ostrego zakończenia. Uszy osadzone dość daleko w tyle głowy, ukazujące lekko zaokrąglony kształt czaszki. Ucho osadzone wysoko, małżowina uszna szeroko rozwarta i skierowana na bok. Wewnętrzna krawędź ucha tworzy kąt około 45 stopni z linią poziomą; ucho nie może być uniesione prosto do góry. Wnętrze małżowiny okryte delikatnym włosem, także falistym. Najdłuższe włosy sięgają trochę poniżej krawędzi ucha; zewnętrzna część ucha okryta wiszącymi frędzlami. Łopatka i ramię dobrze rozwinięte, równej długości, dobrze związane ze sobą, o normalnym ukątowaniu i dobrym związaniu z tułowiem. Kończyny proste, pewne, raczej delikatnej budowy. Z profilu staw skokowy wyraźnie zaznaczony, normalnie ukątowany. Oglądane z przodu lub z tyłu kończyny ustawione równolegle. Łapy dość długie, zwane zajęczymi – oparte pewnie na opuszkach. Mocne pazury, preferowane czarne. Palce mocne, o twardych opuszkach. Między palcami bogate owłosienie, tworzące zakończenie łapy. Szyja średniej długości; kark nieco łukowaty. Klatka piersiowa szeroka, dość głęboka. Obwód klatki piersiowej w przybliżeniu równy wysokości w kłębie. Żebra dobrze zaokrąglone.

Linia grzbietu nie jest zupełnie płaska; lędźwie mocne i lekko wysklepione. Brzuch nieco podciągnięty. Ogon osadzony dość wysoko, dość długi, bujne frędzle tworzą piękne pióro. W akcji ogon uniesiony wzdłuż linii zadu i zawinięty. Szata bez podszycia, bujna, lśniąca, falista, nieco twarda w dotyku, z jedwabistym połyskiem. Sierść ułożona płasko, włos delikatny, lekko falisty. Włos na pysku, kufie, przedniej części nóg i poniżej stawu skokowego krótki. Na tułowiu włos średniej długości, dłuższy na szyi - tworzący kryzę i żabot. Na uszach i tylnych partiach kończyn przednich włos tworzy frędzle. Tył ud bujnie okryty miękkim włosem tworzącym portki. Między palcami występują niewielkie kępki włosów. U niektórych okazów włos osiąga długość 7,5 cm w kłębie, natomiast frędzle na ogonie długości 15 cm.

Dopuszczalne występowanie wszelkich maści na białym tle. Na tułowiu i nogach biel powinna być barwą dominującą. Pożądana szeroka biała strzałka na głowie. Na dolnej części głowy dopuszczalne białe znaczenie. We wszystkich przypadkach wargi, powieki i nos muszą być pigmentowane. Dorosłe osobniki osiągają ok. 28 cm wysokości w kłębie.

Temperament

Spaniele kontynentalne miniaturowe Papillon są psami łatwymi w prowadzeniu i szkoleniu, nie ujawniające skłonności do agresji. Mało konfliktowe, mogą mieszkać pod jednym dachem z innymi zwierzętami. Lubią dzieci, niemniej nie powinny zostawać sam na sam z bardzo małymi dziećmi – istnieje ryzyko, że latorośl nieumyślnie wyrządzi psu krzywdę. Papillony są aktywne i bardzo radosne. Raczej mało szczekliwe, niemniej zaalarmują, gdy ktoś pojawi się przy drzwiach. Szybko przyzwyczajają się jednak do obecności obcych i milkną, gdy wpuścimy gościa do domu. Większość papillonów zachowuje swój żywiołowy temperament przez całe życie. Nawet w późnym wieku są radosne i rozbrykane. Papillon jest psem bardzo skocznym i niesamowicie zwinnym, dlatego też sprawdzi się w psich sportach, np. obedience czy mini agility.

Zdrowie i Pielęgnacja

Papillony są szczególnie podatne na wypadanie rzepki kolanowej. W wieku wczesnoszczenięcym u niektórych przedstawicieli rasy może pojawić się niedocukrzenie, czyli zbyt mały poziom glukozy. Głównymi objawami niedocukrzenia są zataczanie się psa i widoczne osłabienie organizmu. U rasy może pojawić się także wada rozwojowa w postaci tzw. „ciemiączka”. Poważnym problemem okulistycznym jest PRA, czyli postępujący zanik siatkówki (rozpoznanie możliwe w wieku około 4-5 lat). To długowieczne psy, które mogą żyć nawet piętnaście lat. Włos jest łatwy w pielęgnacji. W zupełności wystarczy 1–2 razy w tygodniu wyczesać psa za pomocą gęstej metalowej szczotki i grzebienia. Nie posiadają podszerstka.

Spaniele kontynentalne miniaturowe Papillon.

Wysokość: Dorosłe osobniki osiągają ok. 28 cm wysokości w kłębie.

Waga: dwie kategorie :1. Mniej, niż 2,5 kg dla psów i suk. 2. Od 2,5 do 4,5 kg dla psów i od 2,5 do 5 kg da suk. Minimalna waga : 1,5 kg.

Umaszczenie: Dopuszczalne występowanie wszelkich maści na białym tle. Na tułowiu i nogach biel powinna być barwą dominującą. Pożądana szeroka biała strzałka na głowie. Na dolnej części głowy dopuszczalne białe znaczenie. We wszystkich przypadkach wargi, powieki i nos muszą być pigmentowane.

Zdrowie: Spaniele kontynentalne Papillon są szczególnie podatne na wypadanie rzepki kolanowej. W wieku wczesnoszczenięcym u niektórych przedstawicieli rasy może pojawić się niedocukrzenie, czyli zbyt mały poziom glukozy. U rasy może pojawić się także wada rozwojowa w postaci tzw. „ciemiączka” oraz PRA, czyli postępujący zanik siatkówki.

Pielęgnacja: Włos jest łatwy w pielęgnacji. W zupełności wystarczy 1–2 razy w tygodniu wyczesać psa za pomocą gęstej metalowej szczotki i grzebienia. Nie posiadają podszerstka.

Rodzina: Papillony są psami łatwymi w prowadzeniu i szkoleniu, nie ujawniające skłonności do agresji. Lubią dzieci, niemniej nie powinny zostawać sam na sam z bardzo małymi dziećmi – istnieje ryzyko, że latorośl nieumyślnie wyrządzi psu krzywdę. Papillony są aktywne i bardzo radosne. Raczej mało szczekliwe. Papillon jest psem bardzo skocznym i niesamowicie zwinnym, dlatego też sprawdzi się w psich sportach, np. obedience czy mini agility.

Użytkowość: pies do towarzystwa.Inne nazwy to: Epagneul nain continental a Oreilles Droites, Continental Toy Spaniel Papillon.